تیمی از محققان وابسته به چندین موسسه در چین و یک موسسه در ایالات متحده با موفقیت از یک تخم پستاندار بارور نشده در یک موش، به تولد جنینی دست یافتند. آن­ها در مقاله خود که در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است، تکنیک خود را در آزمایش بر روی موش­ها تشریح کرده اند.

پارتنوژنز رشد جنین از یک تخمک بارور نشده است. در طبیعت، این رخداد برخلاف پستانداران در شته‌ها، ماهی‌ها، خزندگان، عقرب‌ها، کنه‌ها و برخی زنبورها وجود دارد. در پستانداران، تولیدمثل جنسی ادغام DNA نر با DNA ماده را شامل می­شود که فرزندان حاصل از آن دارای ماده ژنتیکی از هر دو والدین هستند. تحقیقات قبلی نشان داده است که بیشتر سلول‌های پستانداران نسخه‌هایی از ژن‌های هر دو والدین را بیان می‌کنند، اما تعداد کمی از آنها تنها ژن‌هایی را فقط از مادر یا پدر به ارث رسیده است را بیان می‌کنند. محققان در کار خود از چنین استثناهایی الگوبرداری کردند.

محققان خاطرنشان کرده اند که تلاش­های تحقیقاتی قبلی با هدف ایجاد پارتنوژنز در پستانداران به دلیل نقشه ژنومی شکست خورده است. آنها با اتخاذ رویکردی متفاوت بر این مشکل غلبه کردند. کار آنها شامل برداشتن یک تخمک از موش و سپس استفاده از CRISPR برای ویرایش ژن‌های آن به منظور شبیه سازی عملکردی از ژن‌هایی بود که از سوی موجود نر در طول فرایند لقاح طبیعی نقش داشتند. سپس آنزیمی را به تخمک تزریق کردند تا برخی از ژن ها را روشن و برخی دیگر را خاموش کند تا ژن های موجود در تخمک شبیه به تخمکی شود که توسط موجود نر بارور شده است. سپس تخمک در رحم ماده کاشته شده و در آنجا اجازه رشد به جنین داده شد. محققان این فرآیند را با چندین تخمک تکرار کردند و همه آنها را با هم در یک رحم موش کاشتند - موش ها معمولاً بین 8 تا 12 زاده در یک زمان به دنیا می آورند. همه جنین­ها پس از تولد زنده بودند، اما تنها یکی از آنها تا بزرگسالی زنده ماند - و به اندازه ای کافی خوب بود که فرزندانی نیز به دنیا اورد.

محققان پیشنهاد می‌کنند که پارتنوژنز در پستانداران قابل دستیابی است، اگرچه آنها اذعان می‌کنند که قبل از استفاده از آن در کاربردهای دنیای واقعی، پژوهش بسیار بیشتری لازم است. آنها همچنین پیشنهاد می‌کنند که اصلاح این فرآیند می‌تواند به کاربردهایی در توسعه کشاورزی یا پزشکی منجر شود.