درمان‌های سلول‌های بنیادی در بسیاری از زمینه‌ها نویدبخش بوده است، اما یکی از کاربردهایی که دانشمندان را به‌ویژه هیجان زده کرده است، در درمان‌های نسل جدید بیماری پارکینسون است.  تیم پژوهشگر این مطالعه نشان داده‌اند که چگونه پیوند سلول‌های بنیادی کشت شده در موش‌ها می‌تواند باعث بهبودی قابل‌توجهی از علائم حرکتی عمومی این بیماری شود و اکنون در حال بررسی آزمایش‌های انسانی آتی هستند.

 بیماری پارکینسون یک هدف مهم برای درمان‌های نوآورانه با سلول‌های بنیادی در نظر گرفته می‌شود، زیرا وضعیت این بیماری را می‌توان از طریق زوال نوع خاصی از سلول در ناحیه خاصی از مغز ردیابی کرد.  نورون‌های موجود در جسم سیاه، ساختاری در مغز میانی، مسئول تولید دوپامین هستند که به کنترل حرکت نیز کمک می‌کنند.

 از دست دادن این نورون‌ها همان چیزی است که به علائم حرکتی در بیماران پارکینسونی منجر می شود، بنابراین استفاده از روش‌های درمانی سلول‌های بنیادی برای جایگزینی آنها ایده بالقوه ای است که در حال حاضر آزمایشات حیوانی را طی کرده و به آزمایشات انسانی منتج شده است.  در اولین کارآزمایی جهان که در سال 2018 در ژاپن انجام شد، سلول‌های پیش‌ساز مشتق از سلول‌های بنیادی در مغز بیماران مبتلا به پارکینسون در محل بلوغ نورون های تولید کننده دوپامین پیوند شدند، که نهایتا در تعدادی از افراد مورد مطالعه عملکرد رضایت بخشی گزارش شد.


 آزمایش‌های اولیه مشابهی در ایالات متحده در حال انجام است، و دانشمندان برای اطمینان از ایمنی و اثربخشی استفاده از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (iPS) برای بازگرداندن حرکت طبیعی در بیماران پارکینسونی مطالعه می‌کنند.  این سلول‌های iPS به‌عنوان سلول‌های بالغ استخراج شده، با فاکتورهای برنامه‌ریزی مجدد تیمار می‌شوند که آنها را به حالت جنینی برمی‌گرداند.  سپس در مرحله دوم آنها را در معرض عوامل رشد خاص و بیشتری قرار می دهند تا آنها را به نورون های تولید کننده دوپامین تبدیل کنند.

دانشمندان دانشگاه ایالتی آریزونا در حال آزمایش این فرآیند و بررسی نورون های خود در موش ها و در یک مطالعه از نوع اثبات مفهوم بوده اند.  ایده این بود که روش تولید این سلول‌ها بهینه‌سازی شود، تغییراتی ایجاد شود و سپس مشاهده گردد که کدام نسخه‌ها بیشترین بهبودها را در علائم پارکینسون جوندگان ایجاد کرده‌اند، که در حالت ایده‌آل، فناوری را به کاربرد بالینی نزدیک‌تر می‌کند.


 این به معنای قرار دادن سلول‌های بنیادی در معرض فاکتورهای متفاوت برای دوره‌های زمانی مختلف در مرحله دوم برنامه‌ریزی مجدد، با کلاسترهای مختلف به مدت 17، 24 یا 37 روز بود.  این تیم دریافت که سلول های بنیادی 17 روزه "به طور قابل توجهی برتر" از انواع دیگر هستند، به طوری که در موش هایی که این سلول ها را به مغزشان پیوند زده بودند، بهبود قابل توجهی از علائم حرکتی خود نشان دادند.


 همچنین مشخص شد که دوز می تواند عاملی کلیدی باشد، به طوری که تعداد کمی از سلول های بنیادی دارای اثرات ناچیز است، در حالی که مقادیر بیشتری در مغز لانه گزین شده و به بافت عصبی متصل می شود و سیناپس ها را تشکیل می دهد و نهایتا دوپامین تولید می کند.  در نهایت، این منجر به معکوس شدن کامل علائم پارکینسون در موش‌های تحت درمان شد.


 جفری کوردوور، نویسنده این مطالعه، گفت: "یافته اصلی در مقاله حاضر این است که زمان بندی تیمار دوم سلول ها با فاکتورهای اختصاصی بسیار مهم است."  "اگر آنها را به مدت 17 روز تیمار کرده و کشت دهید، و سپس تقسیمات آنها را متوقف کنید و آنها را متمایز کنید، بهترین نتیجه را به دنبال خواهد داشت."


 پس از این نتایج امیدوارکننده، این تکنیک اکنون به تعداد انگشت شماری از فناوری‌های مشابهی که کارآزمایی بالینی مورد مطالعه قرار می‌گیرند، می‌پیوندد که به عنوان اولین آزمایش در نوع خود توصیف می‌شود.  این مطالعه بر روی جمعیت خاصی از مبتلایان به بیماری پارکینسون با جهش در ژن پارکین تمرکز خواهد کرد.  این بیماران کاهش علائم حرکتی را تجربه می‌کنند، اما از زوال شناختی یا زوال عقل رنج نمی‌برند، که به گفته دانشمندان، آنها کاندیدای ایده‌آل برای آزمایش می باشند.


 کوردوور می‌گوید: «ما از فرصت کمک به افرادی که از این فرم ژنتیکی بیماری پارکینسون رنج می‌برند هیجان زده ایم، اما امیدواریم درس‌های آموخته شده از این کارآزمایی مستقیماً بر بیمارانی که از اشکال پراکنده یا غیر ژنتیکی این بیماری رنج می‌برند نیز تأثیر بگذارد».


https://newatlas.com/medical/promising-stem-cell-therapy-reverses-parkinsons-symptoms/